சாதியற்றவர்கள்

அவசர அவசரமாக நம்மை சாதியற்றவர்களாய் அறிவித்துக்கொள்ள பரபரக்கிறோம், அப்படியே அதன் வெளிப்பாடு நம்மை உறுத்தும் வேளைகளில் சாதியை கண்டும் காணாமல் கடந்துவிட துடிக்கிறோம். எரிச்சலூட்டும் இத்தகைய பொது புத்தியில் சாதி தான் நமது வாழ்வின் ஒவ்வொரு அங்கத்தையும் வடிவமைக்கிறது என்பதை வசதியாய் மறந்துவிடுகிறோம். ஆனால் அதை புரிந்துகொள்ளும்போது நமது நட்பையும் உறவுகளையும் அதே ரீதியில் தக்கவைத்துக்கொள்வது கடினப்பட்டுப் போகிறது.

இந்த விழிப்புணர்வு அல்லது 'புரிதல்' ஏற்படும்போது, குறிப்பாக தாழ்த்தப்பட்ட சிறார்களின் அன்றாட வாழ்வின் சிரமங்கள் அதிகமாகிறது. உயர்நிலை வகுப்புகளில் இருந்தபோது, நான் எவ்வாறு பொதுவில் 'பொருந்தாத' ஒருத்தியாய் இருக்கிறேன் என்பது அவ்வப்போது உணர்த்தப்பட்டுக்கொண்டே இருக்கும். என்னுடன் படித்த உயர்சாதிப் மாணவியர் என்னுடைய 'எண்ணெய் வழியும்' தலையையும், நடுவில் அல்லாமல் ஒருபுறமாய் வாக்கெடுத்து பின்னியிருக்கும் இரட்டை சடையையும் கேலி செய்யாத நாட்களே இல்லை.

அவர்கள் எனக்கு பட்டப்பெயர்களை வைத்து அழைத்தார்கள். அவர்கள் என்னை அழைத்து ஆங்கிலத்தில் பேசவைப்பார்கள் - நான் எப்படி ஆங்கிலத்தை உச்சரிக்கிறேன் என்று பார்ப்பதற்காக. "உன்னை எங்களுக்கு பிடிக்காது" என்று முகத்துக்கு நேராய் சொன்னார்கள். இன்னும் சற்று வளர்ந்த பின்னர், அவர்கள் நேரடியாய் சாதி பற்றி பேசினார்கள். உறவுகள் பற்றி பேசினார்கள். பறையர்கள் எவ்வளவு வெறுக்கத்தக்கவர்களாய் இருக்கிறார்கள் என்றும் பேசினார்கள்.

ஒருமுறை ஹாலிவுட் படங்களை விரும்பி பார்க்கும் மாணவி ஒருத்தி "ஸ்பீட் திரைப்படத்தின் கதாநாயகி யாரென்று உனக்கு தெரியுமா" என்று என்னிடம் கேட்டாள். "சாண்ட்ரா புல்லக்" என்று சொல்லிவிட்டு, "உனக்கெப்படி இது தெரியாமல் போனது.." என்று கேட்டேன். அவள் "எனக்கு தெரியும், உனக்கு தெரியுமா என்று சோதித்து பார்த்தேன்" என்று சொன்னாள். ஹாலிவுட் படங்களை பற்றி எனக்கு தெரிந்திருக்கும் என்று அவள் எதிர்பார்க்கவில்லை.

தேவாலயங்கள் ஒன்றும் இவற்றிலிருந்து வேறுபடவில்லை. அவர்கள் அங்கேயும் இருந்தார்கள். அவர்கள் கல்லூரியிலும் என்னை பின்தொடர்வார்கள் என்கிற நினைப்பே சில்லிடும் பயத்தை தந்தது. ஆனால் பள்ளியில் நடந்த கொடுமைகளெல்லாம் இனி வரப்போவதற்கு அருகில் ஒன்றுமேயில்லை என்று வெகுவிரைவில் அறிந்துகொண்டேன். சென்னையில் நன்றாய் அறியப்பட்ட ஒரு பெண்கள் கல்லூரியில் சேர்ந்தேன். ஊகிப்பது ஒன்றும் கடினமல்ல. அது ஒரு பழமை வாய்ந்த கல்வி நிறுவனம். அவர்களின் பாரம்பரியம் பெருமைக்குரியது என்று என் தாயார் கருதினார்.

ஆனால் பாரம்பரியங்களும் மோசமானதாய் இருக்கக்கூடும். பாரம்பரியத்தின் பெயரால் எதைவேண்டுமானாலும் நியாயப்படுத்த முடிகிறது. ராகிங் கொடுமைகளையும் சேர்த்து. புது மாணவர்கள் அனைவரையும் ஒருநாள் மாலை விருந்துக்கு அழைத்திருந்தார்கள். (பல நாட்கள் எங்களை கேலிக்குள்ளாக்கி பரிகாசித்த பின்னர்) அங்கு சென்ற பின்னரே எங்களுக்கு தெரிந்தது, அது விருந்தின் பெயரால் எங்களை மேலும் அவமானப்படுத்துவதற்காய் கூடியிருக்கிறார்கள் என்பது. அன்று அவர்கள் அரங்கேற்றியது இன்றளவும் நினைத்துப்பார்க்கவே அச்சமூட்டுவதாக இருக்கிறது.

மிச்சமிருந்த எனது கல்லூரி நாட்களும் எதிர்நீச்சலாகவே இருந்தது. சாதாரணமாய் பொருட்படுத்த தகுதியற்றவை கூட சாதி மற்றும் வர்க்க அடையாளங்களாய் உருவெடுத்தது. தோலின் நிறம், உடல் வடிவம், அணிந்திருந்த உடை, அதன் தரம், பிராண்ட், கல்லூரிக்கு எப்படி வருகிறேன், ஆங்கிலம் எப்படி பேசுகிறேன், வீடு எங்கே இருக்கிறது, தாய்மொழி, பெற்றோர் செய்யும் தொழில் - இப்படி எண்ணற்ற அளவீடுகள். இது சென்னையில், ஒரு கிறித்தவ கல்லூரியில். அது எனக்கு வீடு போல உணர வேண்டுமல்லவா? எனக்கு அது நரகம் போல இருந்தது.

அத்துணை காலமாய் இந்த சிறப்புரிமை பெற்ற உயர்சாதிப்பெண்கள் ராகிங் மற்றும் அதையொத்த கொடுமைகளுக்கு மேலதிகமாய் செய்துவிட்டார்கள். ஒருமுறை ஒரு நன்கு அறியப்பட்ட ஒருபால் ஈர்ப்பாளர் & ஆதரவாளர் ஒருவரது தாயார் தனது மகனுக்கு ஐயர் சாதி மணமகன் தேவை என்று விளம்பரம் செயதிருந்தார். அதை விமர்சித்து நான் ஒரு கட்டுரை எழுதினேன். என்னுடைய பள்ளி தோழியொருத்தி - அவர்களின் நண்பி - என்னையும் அவர்களின் வழக்கறிஞர்களையும் கட்டுரையில் இணைத்து என்மீது எந்தெந்த பிரிவுகளில் வழக்கு தொடுக்கவேண்டும் என்று ஒரு இடுகை இட்டிருந்தாள். எதற்கு தெரியுமா? "பார்ப்பனர்களுக்கு எதிராக வெறுப்பை தூண்டும் வகையில்" பேசியதற்காக. அவள் இடைவிடாது இணையத்தில்/சமூக வலைத்தளங்களில் துன்புறுத்திக்கொண்டே இருந்தாள் - வேறு வழியின்றி அவளை என் தொடர்பிலிருந்து முடக்கும் வரை. அவள் தன்னை ஒரு பெண்ணியவாதி என்று அடையாளப்படுத்திக்கொள்கிறாள். எழுத்தாளர் கூட. #MeToo இயக்கத்தில் அவளுடைய குரல் தனித்து வெளிப்பட்டது ஒன்றும் ஆச்சரியமானதில்லை.

இந்த உயர்சாதிப்பெண்கள் பலர் என்னுடைய தனிப்பட்ட உறவுகளிலும் நட்பிலும் முறிவை ஏற்படுத்தியிருக்கிறார்கள். அதிலே சிலர் சாதிக்கு எதிரான கூட்டணியாய் தன்னை பிரகடனப்படுத்திக்கொண்டு தேர்ந்த வேடதாரிகளாய் வலம் வருகிறார்கள். சாதி அந்தஸ்து கொண்டவர்களால், அதிலும் 'முற்போக்குவாதிகளால்' தகாத முறையில் ஏசப்படுவது நீண்டகாலமாய் இருந்துவருகிறது. ஏன், அது ஒரு வாழ்வியல் முறையாய் ஆகிவிட்டதென்றே சொல்லலாம்.
என்னளவில் இந்த உயர்சாதிப்பெண்களுடனான நட்பு மிகவும் கடினமானதும் மனக் கொதிப்பை தரக்கூடியதுமாகவே இருந்துவந்துள்ளது.. அவற்றில் மனத்துயரை தராத உறவுகள் பாகுபாட்டை கற்றுக்கொடுத்தன. என்ன இருந்தாலும் நாங்கள் அவர்களிலிருந்து வேறுபட்டவர்கள் இல்லையா? எங்களுடைய பிரச்சினைகளும் அப்படித்தான். அவற்றின் தீர்வுகள் (நீங்கள் உணராத, ஆனால் உங்களிடமிருக்கும்) சிறப்புரிமை சார்ந்தவை. பெண்ணியத்தின் வாயிலாக அறியப்படும் ஒற்றுமையின் அடிப்படையே அர்த்தமற்று போய்விட்துபோல தோன்றுகிறது. அந்த சகோதரத்துவத்தில் என்னை ஆழ்த்திக்கொள்ள என்னில் எதையெல்லாம் துண்டித்துக்கொள்ளவேண்டும் என்று தெரியவில்லை. எனக்கு துரோகமிழைக்கப்பட்டதாகவே உணர்கிறேன். ஆற்றலுடன் திகழும் உயர்சாதிப்பெண்களை ஆராதிக்க என் மனம் ஒப்பவில்லை. அந்த ஆற்றலுக்கான விலை - எங்களிடமிருந்து உறிஞ்சப்பட்டது. என்னை மிதித்தேறிப் போனவளின் உயர்வை நான் எப்படி கொண்டாடமுடியும்?

நாம் உருவாக்க நினைக்கும் புதிய உலகில் இத்தகைய போலித்தனங்களும் பாகுபாடுகளும் குறைந்திருக்கும் என்று நம்புகிறேன். எந்த ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட பெண்ணும் தன்னை போதாமைகள் நிறைந்தவளாகவோ அசிங்கமானவளாகவோ உயர்சாதி பெண்களால் உணரவைக்கப்பட மாட்டார்கள் என்று நம்புகிறேன். உயர்சாதிப்பெண்களுக்கு இது எவ்வளவு கடுமையான பிரச்சினை என்று புரிய வேண்டும்.

தாழ்த்தப்பட்ட பெண்களும் மனிதர்களே. அதாவது நங்கள் ஒன்றும் அவ்வளவு வித்தியாசமானவர்கள் இல்லை. உங்களுக்கிருக்கும் அன்பு, மரியாதை, சுதந்திரம் - அனைத்தும் எங்களுக்குமானது. நாங்கள் அழகானவர்கள். உங்களுக்கு சமமானவர்கள். நாங்களும் கொண்டாடப்பட உகந்தவர்களே.

இதை படிக்கும் நீங்கள் ஒரு தாழ்த்தப்பட்ட பெண்ணாய் இருப்பின், இங்கே பேசப்பட்டவைகளில் சிலவற்றை நீங்களும் எதிர்கொண்டிருக்கக்கூடும். உறுதியாய் இருங்கள், சகோதரிகளே. நாம் செல்லவேண்டிய தூரம் அதிகம். நீங்கள் உயர்சாதி பெண்ணாய் இருப்பின் இந்த கேள்விக்கு பதில் தேட முயலுங்கள்: எங்கள் மகள்களையாவது நீங்கள் சரியாக நடத்துவீர்களா?

கிறிஸ்டினாவின் ஆக்கத்திலிருந்து மொழிபெயர்க்கப்பட்டது.

Source: https://www.facebook.com/sudhanthira.dhanaraj/posts/10157998050229447

2.0 - இது சாதா குப்பை அல்ல.. பெருங்குப்பை

2.0 - இது சாதா குப்பை அல்ல.. பெருங்குப்பை (பேரன்பு, பெருங்காதல் போல )

கதையே ஒரு லைன் தான்.. சயன்ஸ் பிக்சன். நல்ல வேளை சுஜாதா ஏற்கனவே செத்துட்டார். அவர் எழுதுற கதையை சங்கர் எழுதினால் எப்படியிருக்கும்? அறிவியலும் இல்லை அறிவும் இல்லை. சயன்ஸ் பிக்ஸன் படத்துல ஜெயமோகனுக்கு என்ன வேலைன்னு தெரியலை. இதெல்லாம் ஒருபுறமிருக்க, இந்த படம் சங்கரின் புத்தியை குறுக்குவெட்டு தோற்றத்தில் காட்டுகிறது.

ஒரு மனிதன் சாகவேண்டும் என்று விரும்பலாம். இவனுக்கெல்லாம் நல்ல சாவே வராது என்று கூட திட்டலாம். ஆனால் மனிதர்களை எப்படி கொலைசெய்யலாம் என்பதன் உச்சகட்ட வக்கிரம் அந்நியன் என்று நான் நினைத்தது தவறு. 2.0 மனவக்கிரத்தின் புதிய உச்சம்.

பறவை காதலர் ஒருத்தர் செல்போன் டவரால சிட்டுக்குருவி எல்லாம் சாவுதுன்னு பீல் பண்ணி தற்கொலை பண்ணிக்குறார். செல்போன் பயன்படுத்துற, அத புரவைட பண்ணுற கம்பெனி, மந்திரி, அரசாங்கம்னு (எங்கியோ கேட்ட மாதிரி இல்லே?.. அதே தான்..) பாட்டம் அப் முறைல எல்லாரையும் ஆவியா வந்து செல்போனை வச்சே பழிவாங்குறார்.. (நம்மையும் சேர்த்து தான்.. )

பாசிட்டிவ் எனர்ஜி நெகட்டிவ் எனர்ஜியை எதுக்குதாம்... அடேய்.. ஈர்க்கும்டா.. ஆறாங்கிளாஸ் ஒழுங்கா படிங்கடான்னு சொன்னா கேட்டா தானே.. அப்புறம் பத்து நிமிஷத்துல பாசிட்டிவ் நெகட்டிவை ஈர்த்து நியூட்ரல் ஆகும்னு விளக்கம் குடுக்குறான். ஏதா ஒரு முடிவா சொல்லுங்கடா.. இது கூட பரவால்லை.. கொஞ்சமாச்சும் கற்பனை வளத்தோட எடுக்க வேணாமா? காசு புரடியூசர் குடுக்குறான். அடிச்சி விளாச வேண்டியது தானே.. படத்துலே உருப்படியான ஒரே விஷயம் கிராபிக்ஸ். அதிலும் எந்த பறவை எங்க வாழும்னு தெரியாம அந்தாளு பறவை கலக்ஷன்ல ஹான்பில் எல்லாம் இருக்குற மாரி காட்டுறான்.

எமி ஜேக்சன் ரோபோவாம்.. அது முதல் காட்சில நல்ல டிரஸ் போட்டுட்டு வருது. அடுத்தடுத்த காட்சிகள்ல சங்கருக்கு என்னவெல்லாம் புடிக்குமோ அதையெல்லாம் லென்ஸ் வச்சி காமிச்சிருக்கார். ரெண்டு மூணு பிட்டு கொஞ்சம் இண்ட்ரஸ்டிங்கா இருக்கு.. கொஞ்ச நேரத்துல அதுவும் பழகிருது.

செல்போனால சிட்டுக்குருவி சாவுதுன்னா, இந்தியாவுலயே அதிகமா செல்போன் இருக்குற பாம்பேல ஏன் அவ்வளவு சிட்டுக்குருவி வாழ்து? புரடியூசர் காசு இத்தனைய தின்னுறோமே , மருந்துக்காச்சும் ரிசர்ச் பண்ண வேணாமா? டவர் நட்ட ஒடனே குருவியல்லாம் செத்து விழுதாம்.. அதுக்கு மனுஷங்கள விட அறிவு ஜாஸ்தி சங்கர் சார்.. அது வேற இடத்துக்கு பறந்து போயிரும்.

2ஜி வழக்கு முடிஞ்சி, கும்பலா கேஸ் போட்டவனுக பூராம் ஓடி போனப்புறம் வந்து கேக்குறார். (திருப்பியும் மொதல்லேருந்து..) எல்லாமே சட்டப்படி தான் பண்ணிருக்குன்னு புரூவ் பண்ணாலும் ஒத்துக்கமாட்டாராம்.. அப்புறம், ராஜா சொன்ன பாயிண்டை 'லாஜிக்கா' ஒடைக்குறாராம்: வெளிநாடுகள்ல நிறைய புரவைடர்ஸ் இல்லே, அதுனால அங்கல்லாம் குறைவா டவர் இருக்கு. நம்ம ஊர்ல 10க்கும் மேல புரவைடர் இருக்குறதால தான் இத்தினி டவர் இருக்காம். ஆளுக்கு ஒரு கரண்டி குடுக்க அது என்ன சுண்டலா? (காம்பெடிஷன் அதிகமானதால் விலை குறைந்தது, அதனால சாதாரண மக்களும் பயன்படுத்துற அளவுக்கு கொண்டு வந்தது நான் தான்னு ராஜா சொன்னது நினைவிருக்கா?) என்னதான் சட்டப்படி நிரூபணம் பண்ணாலும் "நான் சொன்னா நீ குற்றவாளிதான்"னு சொல்லுற வியாதி நிச்சயமா நம்ம உயர்தர சைவ பண்பாட்டிலிருந்து வந்தது தான். பறவைகள் எல்லாம் செத்து போச்சாம், அதனால ஹிரோஷிமாவை விட அதிகளவில் செல்போன் பயன்படுத்தும் மனிதர்களை கொன்று குவிக்கலாமாம். பறவை உயிர் உன் உயிரை விட பெரியது. இந்த ஜீவகாருண்யத்தை வேற எங்கியோ கேட்ட மாதிரி இல்லே?

சிட்டுக்குருவிக்கு சமாதிகட்டி ஒப்பாரி வைக்குறத தவிர அக்ஷய்குமாருக்கு வேலையே இல்லை. முதலில் இருந்து கடைசி வரை அந்த பறவை வாய திறந்து கொட்டாவி விடுறதை பாத்தே போரடிக்குது. அந்த எழவு தான்னா ஷேப்பயாச்சும் மாத்தி காட்டிருக்கலாம். இவ்ளோ டெக்னாலஜியும் பவரும் இருக்குற வில்லனும் ஹீரோவும் கடைசில கட்டயால அடிச்சி தான் சண்டை போட்டுக்குறாங்க.. நாமெல்லாம் தீவிரவாதி ஆகிறதை தவிர வேற வழி இல்லை போல இருக்கு.

அப்படி செலவு பண்ணி பாக்குறதுன்னா 3D பாருங்க. கிராபிக்ஸ் நல்லாருக்கு. பறவைகள் வரும் இடம்லாம் உசிரோடவே நம்ம முன்னால பறக்கிற எபக்ட் தருது... ஆனா முழு படத்தயும் 3D ல எடுக்குறவன் காட்சிகளை அதுக்கு தகுந்த மாறி எடுக்கணும். பறவைகளை அப்படி காட்டுறது ஓகே, ஆனா கான்பரன்ஸ் டேபிள்ல உக்காந்துருக்குறதை 2D மாதிரி டேபிள் மேல வண்டி ஒட்டி காமிச்சா - அவங்களோட கான்பரன்ஸ் டேபிள் மேல மல்லாக்க படுத்துருக்குற எபக்டு தான் வருது. அதேபோல பல இடங்கள்ல 3D கண்ண குத்திரும் போல இருக்கு.

பறவை பறவைன்னு படம் பூரா மாருல அடிச்சுக்குறார் சங்கர்.. ஆனா அந்த ரோபோ பறவையை எப்படி அசிங்கமா இமிடேட் பண்ணுது? அதை எப்படி ட்ரீட் பண்ணுது.. நாம ஊருல குத்துவிளக்கு கொலவிளக்குன்னு கும்பிட்டுட்டு வீட்டுக்குள்ள விட்டு அடிப்பமே.. அதே போலத்தான் பறவைகளை டீல் பண்ணிருக்கு இந்தப்படம். அங்கங்க அந்நியன் மாதிரி இருக்கு.. இதுக்கு இவ்ளோ டெக்கனிகல் வேலை தேவையே இல்லை.. என்னதான் பொட்டலம் ஹைகிளாஸா போட்டாலும் திங்கிறதென்னவோ உள்ளருக்க பிரியாணியைத்தான்.. பொட்டலம் போட கோர்ஸ் எடுக்குறதுக்கு முன்னால பிரியாணி செய்ய பழகனும். நம்மாளு தான் அழகாக்குறேன் பேர்வழின்னு ரோட்டுக்கு பெயிண்டடிக்குற ஆளுல்ல.. கற்பனை வற்றினா தயவுசெஞ்சி வேற ஏதாச்சும் பண்ணுங்க.. குறைந்தபட்சம் காட்டுற பக்கமெல்லாம் சொறிஞ்சி விடுற குரூப்புல இருந்து வெளில வாங்க. இப்படி படமெடுத்து தாலியறுக்காதீங்க.

டமில் சங்கங்களில் சாதி வெறி

இப்பிடியெல்லாம் சொல்லக் கூடாதோ? சாதி வெறி என்பது 'பெத்து வளத்து.. 'ன்னு பேசிட்டு கமுக்கமா நம்ம புள்ளய கூட்டிட்டு வந்துட்டு அந்த பயல முடிச்சி உடுறது மட்டுமல்ல.. அத நேரடியா செய்ய தேவை இல்லாம எல்லாமே நம்ம கூட்டமா இருந்துட்டா அவுனுகள உள்ளேயே உடாம வச்சிக்கலாம் இல்லே? அதும் பணம் பொழங்குற எடத்த உந்தீட்டு கமுக்கமா இருந்துட்டா நல்லவனாட்டவே இருந்துக்கலாம்.  இது வேற ரக சாதி வெறி. அதாவுது, உலக தமிழ் அமைப்பு (WTO) மாதிரி லெட்டர்பேடு ப்ராக்சியா இருந்தா சீண்ட தேவையில்லை. ஆனா பல ஊர்களை சேர்ந்த சங்கங்களின் கூட்டமைப்பா வட அமெரிக்கத் தமிழ்ச் சங்கப் பேரவை மாதிரி பசையான இடமா இருந்தா நம்ம ஆளுக மட்டும் பதவிக்கு வர மாதிரி பாத்துக்கணும். அதுவும் சனநாயக ரீதியிலே வறமாதிரியே இருக்கணும். என்ன பண்ணாலும் ஒன்னு ரெண்டு கெரகம் பல்லுல சிக்குன சிக்கன் மாதிரி நொய்யி நொய்யின்னு கொடஞ்சிட்டே இருக்கும்.. அதுகளை என்ன பண்டுறது? அலுங்காம கழுட்டி உட்டறணும். கண்ணந்தங்கூட்டமோ காடகூட்டமோ கிரிப்பு நம்மகிட்ட இருக்கணும்னு அமெரிக்காவுலயே பழந்தின்னு கொட்ட போட்ட அப்புச்சிக நினைக்கிறாங்க. நமக்கு தெரியாத பாலிடிக்ஸ்சா? இது தா கூட்டமைப்பாச்சே, ரூல்ஸை மாத்துனா மட்டும் வேல முடியாது. அங்கங்க நேக்கா சொருவனும். அப்படி சொருவுனத எல்லாம் வரிசையா பாக்கலாம்.

தமிழ் சங்கங்களின் கூட்டமைப்புல எந்தெந்த ஊர்ல இருக்குற சங்கம்லாம் நம்ம ஆளுக கைல இருக்குன்னு பாக்கணும். நம்ம ஆளுகன்னா, எப்பிடி கண்டுபுடிக்குறது? நூலா இருக்குது முதுக நெரவி கண்டு புடிக்க? அதுக்கு தா பழக்கம் வேணும். நம்ம அப்புச்சி பொடக்காலிக்கும் அவிய பங்காளி தோட்டத்துக்கும் ஒரே பொளின்னு போன வருச பெட்னாவுல எதார்த்தமா சொல்லிருந்தம்னா இந்த வருசமே உள்ள வந்துரலாம். சாதாரணமா முன்ன நின்னு வேல செய்யலன்னாலும் உள்ள எப்பிடி கொண்டு வரது? அதும் அட்லாண்டா, டல்லாஸ் மாதிரி வேற வேற சங்கத்துல இருக்கவங்கள? அவிங்க சங்கத்த வேற விஷயமா கூப்புட்டு, 'இந்த வருஷம் உங்க பிரதிநிதியா இவுரு வந்தா என்ன? போன வருஷம் வந்தாரு, தெரிஞ்ச முகம், நல்லா செய்யிறாப்ல' அப்படின்னு பேச்சோட பேச்சா சொல்லணும். அவுங்களுக்கு என்ன தெரியும்? சரி கேக்குறாங்களேன்னு சந்தோஷமா அனுப்பி வைப்பாங்க. அவுங்கள லிஸ்டுல சேத்துக்கலாம். (அடலாண்டா, டல்லாஸ் etc. தமிழ்ச் சங்கங்கள் சரிபார்த்துக்கொள்ளலாம். நீங்க அனுப்புன ஆளு கேட்டு வாங்குன கவுண்டரா இருப்பாரு)

எதுலையுமே நம்ம பேரு வரக்கூடாது. ஆனா நம்மை கை பெரிய கையா இருக்கணும். மூச்சு கூட நம்மள கேட்டு தா வுடனும், ஆனா நம்மள கேக்குறாங்கன்னு தெரிய கூடாது. இது கிங் மேக்கிங் கவுண்டர். 

நாங்க பெரியார்வாதிகள் அப்படின்னு சொல்லிக்கணும். ஆனா அது பார்ப்பன கும்பலை விரட்ட மட்டுமே பயன்படுத்தனும். நமக்கு கீழ இருக்குற சாதிகளை கை தூக்கி விடவோ, போர்டுல அவங்கள சம அந்தஸ்துல சேத்துக்கவோ அவர்களின் திறமைக்கான மரியாதையோ மறந்தும் செய்து விடக்கூடாது. அவன் சொந்த சாதிக்காரனாவே இருந்தாலும், அவன் நிஜமா சாதியை கேள்வி கெட்டவனா இருந்தா அலுங்காம ஒதுக்கிரனும். உதாரணத்துக்கு பெருமாள் முருகன். அவரை அழைக்க கடந்த வருடம் 'நிஜமாவே' முயற்சித்தப்போ நிறைய ஆண்ட சாதி  பூனைக்குட்டிகள் வெளிய வந்திருச்சு. அவர் கவுண்டக் கலாச்சாரத்தை இழிவு படுத்திட்டாராம். அதென்ன 'நிஜமாவே' அழைக்கிறது?

அழைக்கிற லிஸ்டு ரெடி பண்ணும்பொழுது அதுல எல்லாரு பேரும் இருக்கும். அதாவது சாதி மத வேறுபாடு இல்லாம. நாங்கல்லாம் பெரியாரிஸ்டுக இல்லே? அவங்களுக்கு முறையா அழைப்பு கொடுத்து, விசா ரெடி பண்ணுறதுக்கெல்லா ஒரு குழு இருக்கும். அதுக்கு நம்மாளு தா பொறுப்பா  இருப்பான். அப்புறம் என்ன, எழுத்தாளர்களுக்கு எல்லாம் அழைப்பு அருமையா போவும். ஆனா விசா டாக்குமெண்ட் ரெடி பண்ணும்பொழுது தான் சில பேருக்கு மட்டும் பிந்தியே போவும். அது அவங்களுக்கும் தெரியாது. கடைசில, விசா பிரச்சினையின் காரணமா வர முடியலன்னு முடிச்சிரணும். ஆனா பாருங்க, இந்த நடிகர் நடிகைகள், நம்ம சாதிக்கார சிறப்பு விருந்தினர்களுக்கு மட்டும் அந்த பிரச்சினை வராது. இந்த பிரச்சினைக்கு அப்புறம் ஓட்டு போட்டு அழைக்கணும்னு ரூல்ஸை மாத்தியாச்சு. யாருகிட்ட? இனிமே யாரு சாதியோட உரசாம இருக்குறாங்களோ அவுங்களுக்கு மட்டும் ஓட்டு விழும். ஏன்னா எல்லாம் நம்மாளுக பாரு? இந்த துள்ளிக்கிட்டு திரியிற பொடிப் பசங்கள்லாம் வேலை மட்டும் செய்யலாம். இதுல போர்டுல இருக்குற ஆண்டைகள் எதுவும் வளஞ்சி வேல செய்யாது. அப்படியே மேம்போக்கா பாத்துட்டு 'ஏய் நீ அத செய்டா..' 'ஏய் நீ இத  செய்டா' அப்படின்னு உத்தரவு மட்டும் போடுவாங்க.   அவ்ளோ தான். கிட்டத்தட்ட நவீன பண்ணை அடிமை முறை.

நம்ம டவுசர் கலர் என்னன்னு கண்டுபுடிக்கிறது மட்டுமில்லாம அத வெளில விடுறது யாருன்னு பாத்து தூக்கிரனும். ஆனா அவன் அந்த வேல பாத்தானான்னு கண்பார்ம்லாம் பண்ணிக்க தேவை இல்ல. நாம தான நாட்டாமை? ஆனா வெளில வரும். கேள்வி கேக்குறவன அடக்கி தானே நமக்கு பழக்கம், சற்சூத்திர புத்தி அப்படி தா வேலை செய்யும். கத்திரிக்கா முத்தி பழுத்தும் போச்சி.  இப்ப, சங்கத்தை செழிப்பாக்க இடதும் இல்லாத வலதும் இல்லாத நடு செண்டரை கூட்டிட்டு வரீங்க இல்லே? அவுரு இந்த வருஷம் விட்டா அரை மணி நேரம் ஆத்துவாரு. ஏன்னா கட்சியை வளக்கணும், காசு வேணும். தொண்ணூறுகள்ல நியூஜெர்சி விழாவுக்கு வந்தப்ப அந்தாளு பேசுனா வீடியோ இருந்தா போட்டு பாருங்க. வெறும் வணக்கம் வச்சிட்டு போயிருப்பான். டாப் ஹீரோ வரதே பெருசுல்ல? இதுக்கு கிட்டத்தட்ட முப்பதாயிரம் டாலர் செலவு பண்ணிச்சி சங்கம். இவங்க சந்தேகத்துக்கு தூக்கின பயக அப்ப டவுசரை போட்டுட்டு பள்ளிக்கூடம் போயிட்டு இருந்திருக்கும். அப்புச்சிகள சந்தேகப்படுங்கப்பு. இப்ப ஓசில வேல பாக்க கிடைச்ச ஆளும் போச்சு இல்ல?

இதுல நிஜமாவே வேல பாக்குற சில பேரு நல்லா பண்ணிரனும்னு வேல பாத்தாக்க அவுங்கள எப்பிடி நிறுத்துறது? இங்க தான் முதலாளி - ஆண்டை - நட்பு கூட்டு களவாணி வேலை பாக்கணும். காச நிப்பாட்டுனா என்ன பண்ணுவானுவ? பேசாம பெட்னா பிரைவேட் கம்பெனின்னு வச்சிருக்கலாம். போன வருசம் மூணு லட்சம் டாலராய் இருந்த பட்ஜெட் இந்த வருசம் இருவது லட்சம் டாலராய் எப்படி வீங்குச்சின்னு பாத்தா போன வருஷம் பெருமாள் முருகன் பிரச்சினைல சைடு வாங்குன கவுண்டனுக யாருன்னு தெரியும். 

ஒவ்வொரு வருசம் சுணங்குறது பிரச்சினை இல்லே. வர வர மாமியா கழுத போல ஆனாளா ன்னு ஆத்தா சொல்ற சொலவடைக்கு தகுந்தாப்ல பெட்னா நிகழ்ச்சி விருந்தினர்கள் இருந்தா என்ன செய்யிறது? சாதிக்கார பயலுவள பாக்கு வச்சி அழைக்கிறது சரி.. போன வருசம் சிவசேனாபதிய போராளின்னு கூப்புட்டு ஒப்பேத்தியாச்சி. இந்த வருசம் ஆதி. (லாரன்ஸ் எங்கடா? ஓஓ அவரு கொங்கு குலச் செல்வன் இல்லியோ!!) பெருமாள் முருகன் நாவல்ல நாலு வருஷம் கழிச்சி நாலு பக்கத்தை படிச்சிட்டு போராட்டத்துக்கு டவுசரை மாட்டிட்டு கிளம்புன கூட்டத்துக்கு சப்போர்ட் பண்ணவங்க தானே நீங்க? இப்ப  'கிளப்புல மப்புல பொம்பளை'ன்னு பாட்டு படிச்ச போராளிய கூட்டியாந்து குழந்தைகள் நிகழ்ச்சிக்கு நடுவாரா போட்டு… இப்பிடியே போனா அடுத்த வருசம் சர்க்கஸ்ல ரிக்கார்ட் டேன்ஸ் போடுவீங்களானு எங்க மச்சாண்டாருக்கு ஒன்னு விட்ட பங்காளி கேக்குறாப்ல. அதுக மனசுல என்ன அசிங்கத்த விதைக்குறோம்னு தெரிஞ்சு தா செய்யுறீங்களா? சாதிக்காரனா பிரபலமா இருந்தா மலத்தை தூக்கி மேடையிலே வைப்பீங்களா? பெரியாரை பேசி வளர்ந்து பெண்ணியமும் சாதி மறுப்பும் பேசிக்கொண்டிருக்கும் இன்றும் மரியாதையுடன் பார்க்கப்படும் ஒரு தமிழ்க் கூட்டமைப்பின் இந்த நிலை பரிதாபத்துக்குரியது.

இந்த மேற்கு மாவட்டங்களை சேர்ந்த கவுண்டர் சாதி வெறிக் கும்பல் அடிப்படையில் வலதுசாரி மனநிலை கொண்டது. வலதுசாரி கும்பலை உள்ளே சேர்க்க ஏற்கனவே வேலைகள் ஆரம்பமாகி விட்டது. சும்மா சொல்லக்கூடாது, ஒரு வருடம் கடுமையாய் உழைத்திருக்கிறார்கள். இனி பெட்னா நீர்த்துப்போகத் துவங்கும். அப்புறம் தமிழ் ஒரு போர்வையாய் மட்டுமே பயன்படும். அரசாங்கத்துடனும் அதிகார வர்க்கத்துடனும் கொள்ளும் உறவு மேற்கு மாவட்டங்களில் இருக்கும் வியாபார காந்தங்கள் வளருவதற்கு உறுதுணையாய் இருக்கலாம். ஆனால் அதை உருப்படியாய் வேலை செய்துகொண்டிருக்கும் தமிழ்ச் சங்கங்களை ஏமாற்றி சேர்த்துக்கொண்டு சாதியை வளர்த்து அதிலே குளிர்காய்வது அருவறுக்கத்தக்கது. இப்படியே போனால் தமிழுலகம் உங்களை மன்னிக்காது.

இது வரைக்கும் அரசுகளின் தயவு இல்லாமல் அரசியல் மற்றும் சமூகம் பேசிக்கொண்டிருந்த ஒரு அமைப்புக்குள் அரசு மற்றும் அதிகார மையம் சிறிது சிறிதாய் தனது கரங்களை பாவத் தொடங்கி இருக்கிறது. காசில்லாமல் கீழடியை மூடிய தமிழக அரசு பெட்னாவுக்கு ஒரு கோடி எதற்கு தர வேண்டும்? அதிமுகவில் இருக்கும் ஆர்எஸ்எஸ் ஸ்லீப்பர் செல் மாஃபா பாண்டியராஜன் எதற்கு அரசு பணத்தை இதற்கு ஒதுக்கணும்? அமெரிக்காவில் செயல்படும், தமிழர்களை ஒருங்கிணைக்கும், சக்தி வாய்ந்த, முக்கியமாக, பார்ப்பனீய ஆதிக்கத்தை தன்னுள் அனுமதிக்காமல் இருக்கும் பெட்னா போன்ற ஒரு மிகப்பெரிய கூட்டமைப்பு, கொஞ்சம் கொஞ்சமாக தமிழுணர்வை விழுங்கி தேசியவாதத்தை தூக்கிப்பிடிக்கும் போக்கு எவ்வாறு இந்த அமைப்புக்கே ஆபத்தாய் வந்து சேருகிறது என்று உணர்ந்து சுதாரித்துக்கொள்வோமா? இதற்கெல்லாம் ஒரு கட்டுரை போதுமா? இன்னும் வரும்.

தீண்டத்தகுந்த இந்துக்களே..

"தீண்டத்தக்க இந்துக்களை மாற்றுவதற்கு ஏதேனும் செய்வோம்" என்று யாரும் சொல்லி கேட்பது அபூர்வம் - Dr. அம்பேத்கர். 

"உண்மைய சொல்லப்போனா, அறிவாளிகளை தாண்டிய விதிவிலக்காய் இருந்திருக்காவிட்டால் நான் எப்போதோ தற்கொலை செய்துகொண்டிருப்பேன்"

அவன் சொன்ன வார்த்தைகள் என் எலும்புகளை சில்லிடச் செய்தது. பல வருடங்களாய் அவனை அறிந்திருந்தவன் என்கிற வகையில் அவன் வெற்று வார்த்தைகளால் மிகைப்படுத்தி  நாடகமாடி கவன ஈர்ப்பு செய்ப்பவனல்ல. அவன் வார்த்தைகளில் உண்மை இருந்தது. மனதின் நடுக்கத்தினூடாய் நான் உணர்ந்தவை இவை: சுமாராக படிப்பவனாய் இருந்த போதிலும், அவனுடைய இழிநிலைக்கு ஒருவகையில் காரணமானவன். அதுபற்றி நான் அறிந்துகொள்ளவேண்டியது ஏராளம்.

தன்மயியும் நானும் மதிய உணவின்போது பேசிக்கொண்டிருந்தோம். அவனுடைய இளமைக்காலம் மற்றும் பின்புலம் பற்றிச் சொல்லுமாறு கேட்டேன். மிகத்தன்மையாக, ஆர்வமும் அர்பணிப்புமாய் அதுபற்றி எனக்குச் சொல்ல ஒப்புக்கொண்டான். எத்துணை விரிவுரைகளும், புத்தகங்களும் ஆவணப்படங்களும் அளித்திருக்கமுடியாத ஒரு புரிதலுக்கு தன்மயி மற்றும் அவனுடைய பிரதிநித்துவபடுத்திய உலகம் என்னை ஆயத்தப்படுத்தியது. எங்களைக் காண்போருக்கு நாங்கள் இருவரும் மதிய உணவின்போது அரட்டையடித்துக்கொண்டிருக்கும் குடியேறிகளாய்த் தெரிந்தாலும், உண்மையில் இத்தகைய உரையாடல் என்பது தார்மீக அடிப்படையிலும், புள்ளிவிவர அடிப்படையிலும், நேர்மையாக சொல்லப்போனால் நிகழ்தற்கரிது. நாங்கள் இருவரும் வளர்ந்த சூழ்நிலையும், வாய்ப்புகளில் இருந்த வேறுபாடுகளும் மிகவும் ஆழமானது. வெவ்வேறு தளங்களில் இருந்த பாகுபாடுகள் உள்நோக்கங்களுடன் கட்டமைக்கப்பட்ட வஞ்சகம் நிறைந்த அநீதி ஆகும். அதற்கு ஒரே காரணமாய் அமைந்தது நான் ஒரு உயர் சாதி இந்து என்பதும் தன்மயி ஒரு தலித் என்பதுமே ஆகும். எங்களை இந்த இடத்தில் ஒன்றாய் வெற்றிகரமான பன்னாட்டு நிறுவனத்தின் ஊழியர்களாய் அமர்த்திய கதை மேடுபள்ளங்கள் நிறைந்தது. கடுமையான இழப்புகளினிடையே ஒரு அசாதாரண மனவுறுதியியைக் கோருவதாக ஒரு நிலையிலும், தனிப்பட்ட சலுகைகளையும், நடுத்தரமான திறமைகளைக் கொண்டதாக மற்றொரு நிலையிலும் இருந்தது. அந்தக் கடும் இழப்பு தன்மயியுடையதாகவுவம் சலுகைகள் என்னுடையதாகவும் இருந்தது. சாதி அமைப்பு முறை கவனமாய்க் கட்டமைத்த ஏற்றத்தாழ்வுகளும் அது ஏற்படுத்தித் தந்த சமத்துவமற்ற பொருளாதாரமும், வாய்ப்புகளுமே அதன் அடிப்படைப் பாடமாய் இருந்தது.

தன்மயியின் கதையில் எனக்கு ஆர்வம் தோன்றியது ஒரு தனிக்கதை. அண்மையில் குடியேறிய இந்த நாட்டில் நிலவிவரும் இனப்பாகுபாடு குறித்த பகுப்பாய்வுகள், நான் வளர்ந்த இந்தியச் சூழலை ஒப்புநோக்கக்கூடியதாய் இருந்தன. "" என்றழைக்கப்படும் வெள்ளை இனத்தவருக்கு அடிப்படையிலேயே கிடைக்கும் அமைப்புரீதியிலான சலுகைகளை புரிந்துகொண்டதன் விளைவாக, நிறவெறிக்கு எதிராய் இன நீதிக்காய் உறுத்தலின்றிப் பேசவும் செயல்படவும் இயலவில்லை. ஏனென்றால் அதற்கு முன்னதாக எனக்கு, நான் பிறந்த சாதியின் அடிப்படையில் கிடைத்த சலுகைகளை ஒப்புக்கொள்ள வேண்டியிருக்கிறது.

நான் இன்று என்னவாய் இருக்கிறேனோ, அதை சாதிக்க சிறப்புச்சலுகையுடன் கூடிய பாதை அமைத்துக்கொடுத்த சாதி முறை தான் தன்மயியின் ஒவ்வொரு அடியையும் கவனமாய்த் திட்டமிட்டு சறுக்கச் செய்தது. தொழில்ரீதியிலான பிறப்பின் அடிப்படையிலான, சிக்கலான  சாதிக் கட்டமைப்பை பற்றி பெரும்பாலானோர் அறிந்திருக்கக் கூடும். பலநூறு வருடங்களாக இந்திய சமூகத்தின் கட்டுமான அடித்தளமாகத் திகழ்கிறது. பெரும்பாலானோருக்கு இதுபற்றித் தெரிந்திருந்தாலும், வெகு சிலரே இன்றும் வேர்விட்டிருக்கும் அதன் உறுதியையும், அது கோடிக்கணக்கான மக்களை விரும்பத்தகாதவர்களாக ஆக்கி வைத்திருக்கும் கொடுமையையும் அறிவார்கள். அது ஒரு இருண்ட உலகம்.

எனது பயணம்:

பெரும்பாலானவர்கள் பட்டதாரிகளாய் இருந்த குடும்பத்தில் பிறந்தது என் அதிர்ஷ்டம். பாலினப் பாகுபாடுகள் மிக மோசமாய் இருந்தபோதிலும் எனத குடும்பம் நல்ல நிலையிலேயே இருந்தது. ஆண்கள் மத்திய தர ஆடம்பர வசதிகளை அமைத்துக்கொள்ளும் அளவிற்கான நிலையான வேலை இருந்தது. காலனியாதிக்கத்தின் கொடிய வறுமையிலிருந்து மீண்டுகொண்டிருக்கும், பாரிய ஏற்றத்தாழ்வை தன் இயல்பிலேயே தரித்திருக்கும் ஒரு நாட்டில் இது ஒரு பொருளாதார சாதனையே. எனது முன்னோர்கள் சிறு வியாபாரிகளாகவும் வர்த்தகர்களாகவும் இருந்தபோதிலும், எனது இரு பாட்டனார்களும் தொழிற்கல்வி முடித்து புதிதாய் சுதந்திரம் பெற்று, வளரும் இந்தியாவில் பதவி வகித்தனர். என் தலைமுறை வந்தபோது வாழ்க்கைக்குத் தேவையான அடிப்படைத் தேவைகள் நிறைவுற்றே இருந்தது. எனது குழந்தைப் பருவமும் வளரிளம் பருவமும் அந்த சலுகை எனக்களித்த மகிழ்ச்சியில் நிறைந்திருந்தது.

தன்மயி அவ்வளவு அதிர்ஷ்டக்காரனாய் இல்லை. சாதியின் பற்சக்கரத்தில் சிக்கிய அவனுக்கு சிரமங்களும் பாகுபாடுமே அவனது பிறப்புரிமையாக இருந்தது. கல்வியும் அதற்கான உரிமைகளுமே எட்டாக்கனியாய் இருந்தது. என் குடும்பத்தார் தொழில்முறை பதவிகளில் இருந்தபோது அவனுடைய குடும்பத்தார் இறந்த கால்நடைகளின் தோலை உரிக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தனர். ஆயிரக்கணக்கான வருடங்கள் தலைமுறை தலைமுறையாக அவர்கள் "கடவுளால் விதிக்கப்பட்ட" இந்த அபாயகரமான இழிவுறு தொழிலில் இறுக்கிக் கட்டப்பட்டிருந்தார்கள். அந்த விஷவளையத்திலிருந்து தப்பி வெளியேற முயற்சித்தவர்கள் கடுமையாய் தண்டிக்கப்பட்டனர். 1947 - சுதந்திரத்தின்போது அவனுடைய இரு பாட்டனார்களும், இந்தியாவின் ஒரு மூலையில் இருந்த கிராமப்புறத்தில் இந்த தோலுரிக்கும் வேலையில் ஈடுபட்டிருந்தனர். அவர்கள் ஒரு பெரும் குழுவின் சிறு பகுதியாய் இருந்தனர். இன்று அவர்களின் எண்ணிக்கை 20 கோடிக்கும் அதிகம். அவர்கள் தலித்துகள் என்றழைக்கப்படுகின்றனர். பொது மொழியில் "தீண்டப்படாதவர்கள்".

தொழில் சார்ந்த இத்தகைய அதீத ஏற்றத்தாழ்வுகளும் அது சார்ந்த கொடுமைகளும் அவனது சமூகத்தில் ஏற்படக் காரணம் தற்செயலானது அல்ல. ஒரு தீர்மானத்துடன் உருவாக்கப்பட்டு கவனமுடன் திட்டமிட்டு திணிக்கப்பட்ட அடிமை முறை ஆகும். இது உள்நோக்கத்துடன் உருவாக்கப்பட்டது மட்டுமல்ல, அனைத்து இந்தியர்களுக்கும் அது அவர்களின் மதத்தின் ஒரு பகுதியாய் பிறப்பிலேயே வழங்கப்படுகிறது.

சாதியை பற்றி முதலில் நான் அறிந்தபோது எட்டு வயது இருக்கும். எனது குடும்பப் பெயரின்படி நாங்கள் 'பனியா' சாதியை சேர்ந்தவர்கள் என்பதாக என் தாயார் கூறினார். அப்போது எனக்கு சரியாய் புரியவில்லை என்றபோதிலும், 'வைசியர்கள்' எனப்படும் வணிக சாதியைச் சார்ந்த உட்சாதி என்பதைப் பின்னாளில் அறிந்துகொண்டேன். அப்போது பிராமணர், சத்திரியர் போன்ற உயர் சாதிப் பிரிவுகளைப் பற்றியும் அறிந்திருந்தேன். இந்த பெரும் பிரிவுகள் வர்ணம் என்று அழைக்கப்பட்டது. "நால்வர்ணம்".

வளரிளம் பருவத்தில் நான் சாதியைப்பற்றி அதிகமாய் யோசித்தது இல்லை. ஒருவிதத்தில் நான் கொடுத்துவைத்தவன்தான். பெருநகர காஸ்மோபாலிடன் சூழலில் பல்வேறு விதமான மக்களுடன், எங்களுடைய வரையறையின்படி 'நவீன' தோற்றத்தில் வாழ்ந்துவந்தேன். அப்போது நாங்கள் 'இசங்களை' எல்லாம் கடந்துவிட்டதாகவும், ஒரு உலகளாவிய கண்ணோட்டத்தை அடைந்துவிட்டதாகவும் எண்ணிக்கொண்டிருந்தோம். அது எவ்வளவு தவறானது! எனது இளம்பிராயத்தில் ஒரு தலித் நண்பனோ அல்லது குடும்ப நண்பரோ இருந்திருக்கவில்லை. உலகின் பொதுமையை அடைந்துவிட்டதாய் எண்ணிக்கொண்டு, பாகுபாட்டின் மையத்தில் வாழ்ந்துகொண்டிருந்தோம். அப்போது 'நவீன'த்தின் பெருமையில் களிப்பெய்திக்கொண்டிருந்தோம்.

என்னுடைய கருத்துமுதல்வாத அறியாமையினால், வரலாற்றில் சாதி அமைப்பின் வலிமை பற்றித் தெரிந்திருந்தும் அதன் வீரியம் குறைந்துவிட்டதாகவே எண்ணினேன். பெரும்பாலானோர் சுய சாதியிலேயே திருமணம் செய்துகொண்டனர், சாதி மாறி மனம் செய்துகொண்டவர்கள் மிகமோசமாய் நடத்தப்பட்டனர். ஆனால் பெரும்பாலும் மிக மோசமான அழிவை நோக்கிச் செல்வதை நிறுத்திவிட்டதாகவே கருதினேன். ஏனென்றால், என்னுடைய குடும்பத்தையே எடுத்துக்கொள்ளுங்கள், என் தந்தையார் ஒன்றும் சிறு வணிகர் அல்ல. புதிய கண்டுபிடிப்புகளை நிகழ்த்தும் ஒரு விஞ்ஞானி. இந்தியா ஒரு முற்போக்கான அரசியலமைப்பைக் கொண்ட, குடியுரிமை பற்றிய ஒரு தீர்க்கமான வரையறை கொண்ட, ஒரு நவீன வளரும் நாடு. அப்படியே சாதியின் மிச்ச சொச்சங்கள் இருந்தாலும் அது மிக குறைவே. தீண்டாமை இருக்கலாம், ஆனால் அது எனது சமூகத்தின் குறிப்பிடத்தக்க அம்சம் அல்ல, அது அழிவின் விளிம்பில் இருக்கிறது. படித்த அறிவாளிகள் பலரும் இதே கருத்தையே கொண்டிருந்தனர். கடந்து போனதை மறப்போம், எதிர்காலம் ஒளிமயமாய் இருக்கிறது.

தன்மயியின் இளமைப்பருவம் என்னுடைய அனுபவத்துக்கு நேர் எதிர் துருவமாய் அமைந்திருந்தது. அவனுடைய சாதிப் படிநிலை மிகவும் ஒடுக்கப்பட்டது. தலித்துகள் என்றழைக்கப்படும் தீண்டத்தகாத வகுப்புகளில் ஒருவனாய் இருந்தது அவனுக்கு ஆரம்பம் முதலே மிக மூர்க்கமான அதிர்ச்சிகரமான அனுபவங்களையே அவனுக்குத் தந்தது. சுற்றியிருந்த அனைவரின் தொழிலும் ஏதோ ஒரு வகையில் இவனை முறியடிப்பதைத் தெளிவாய் உணர முடிந்தது. மேலும் சாதியை காரணமாய் காட்டி அவனை தனிமைப்படுத்திய நிகழ்வுகளே பெரும்பாலானவை. ஆசிரியர்களும் இதற்கு விதிவிலக்கல்ல. 8 வயதில் ஒரு ஆசிரியர் கூறியது "கற்பதை விடுங்கள், இவன் தீண்டக்கூட தகுதியற்றவன்."

பெருமளவில் அழிந்துவிட்டதாக நான் கருதிக்கொண்டிருந்த இந்த சாதி அமைப்புமுறை சமகாலத்தில் என் நண்பனின் அபிலாஷைகளையும் முன்னேற்றத்தையும் அழித்துக்கொண்டிருந்தது. என்னைப் பொறுத்தவரை வெறும் கோட்பாடாகவும் கடந்தகால வரலாற்றின் ஒரு பகுதியாகவும் இருந்தது தன்மயிக்கு எதிரில் நிகழ்கால நிஜத்தில், எந்தத் திசையிலும் தப்பிக்கவியலாத வகையில் நின்றுகொண்டிருந்தது. சில பத்தாண்டுகளுக்குப் பின்னர், கற்றலின் விளைவாக நான் அறிந்துகொண்டது - 75%க்கும் மேலான தலித் மாணவர்கள், உயர்நிலைப் பள்ளியையே தாண்டுவதில்லை. அதற்கு பொருளாதார காரணங்களாலோ அல்லது சக மாணவர்கள் மற்றும் ஆசிரியர்கள் போன்ற அதிகாரமிக்க பொது மனிதர்களின்  பாகுபாடு மிகுந்த சாதி ரீதியிலான துன்புறுத்தலை உளவியல் ரீதியில் சமாளிக்க முடியாமலோ பள்ளியை விட்டு வெளியேறி விடுகிறார்கள். பெற்றோர், ஆசிரியர்கள் மற்றும் சக மாணவர்கள் மற்றும் பலரிடமிருந்து ஊக்கத்தையும் ஆதரவையும் மட்டுமே பெற்ற என்னுடைய பள்ளிப்பருவத்துக்கு நேர் எதிரானது இது. இதற்கும் மேலாய், சரியான சமூக தொடர்புகள் - எந்த சலனமும் இல்லாமல் வெற்றி எனது வாழ்வில் எழுதப்பட்டிருந்தது.

தன்மையின் வாழ்வில் இழப்புகளும் அவமானங்களும் தொடர்ந்தே வந்தது. அவனுடைய குடும்பத்தாரும் உறவினர்களும் மட்டுமல்ல, அவனுடைய அண்டை அயலாரும், அவனைச் சுற்றியிருந்த அனைவருக்குமே ஏவலாளிகளாவும், குற்றவேல் புரிபவர்களாகவும், அருவருக்கத்தக்க இழிந்த தொழில்களும் மட்டுமே அவர்களுக்கு விதிக்கப்பட்டிருந்தன. பொருளாதாரக் கொள்கலனின் அடியில் மீந்திருப்பதை பங்கிட்டுக்கொண்டு, மற்றவர்களால் தீண்டப்படாதவராய் நடத்தப்பட்டனர். அவர்களில் மலம் அள்ளுபவர்களும், காவலாளிகளும், கால்நடை மேய்ப்பவர்களும், சவ அடக்கம் செய்வோரும் இருந்தனர். இவையெல்லாம் தொழில்களாயிருந்தால் என்ன என்று வாதிடலாம். ஆனால் உரையாடல்களில் கெட்ட வார்த்தைகளாய் பயன்படுத்தப்படும் வார்த்தைகள் அந்த தொழில்களைக் குறிப்பவையாய் இருந்தன. இதுவே அவற்றுக்கு என்ன மரியாதை இருந்தது என்பதை உணர்த்தும். தன்மயி, இதுபோன்ற அவமரியாதைகளை சகித்துக்கொள்வது மட்டுமல்லாது, கிடைக்க வேண்டிய அடிப்படை வசதிகள் பறிக்கப்பட்டது மட்டுமல்லாது, தன்னை சுற்றியிருந்த உயர் சாதிக்காரர்களின் மிரட்டலுக்கும் ஆளாக வேண்டியிருந்தது. நீடித்த மனச்சோர்விலும், கையறு நிலையிலும், மற்றவரின் கீழான பார்வையிலும், சிறுமைப்படுத்தலையும் எதிர்கொண்டு வளர்ந்தான்.

ஏட்டுக் கல்வியும் எதார்த்தமும்:

தீண்டாமை என்பது நான் வளரும்போது அறியாத கருத்தாக்கம் என்பதல்ல, அது கடந்தகாலம் என்பது போல ஒரு மாயத் தோற்றம் நிலவியது.

ஆயிரக்கணக்கான ஆண்டுகளாய் தன்மயியின் முன்னோர்கள் பொது இடங்களில் அனுமதிக்கப்பட்டதில்லை என்பது எங்களுக்குத் தெரியும். சில பகுதிகளில் அவர்கள் 'தீண்டத்தகாதவர்கள்' மட்டுமல்ல, 'காணத்தகாதவர்கள்' கூட. அவர்கள் கண்டோ கேட்டோ தங்கள் அறிவை வளர்த்துக்கொள்ள முயன்றால் அவர்களின் காதுகளிலும் கண்களிலும் ஈயத்தை காய்ச்சி ஊற்ற வேண்டும் என்று வேதங்கள் சொல்கின்றன. இத்தகைய கொலை பாதகச் செயல்கள் கலாச்சாரத்தின் ஒரு பகுதியாக முன்னறிந்தே உயர் வருணத்தவர்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு மிகக் கடுமையாய்ப் பின்பற்றப்படுகிறது.

வரலாறு நெடுக எண்ணிலடங்கா எழுச்சிகள் நடந்திருந்தபோதிலும் காலனியாதிக்க இந்தியா இருபதாம் நூற்றாண்டில் அடியெடுத்து வைத்தபோது தீண்டாமை எங்கும் நீக்கமற நிறைந்திருந்தது. சுதந்திரப் போராட்டத்தின் கொந்தளிப்பு மற்றும் தன்மயியின் நாயகன் - இந்திய அரசியலமைப்புச் சட்டத்தின் தந்தை - டாக்டர் அம்பேத்காரின் தலைமைத்துவம் இவற்றின் காரணமாய் தாழ்த்தப்பட்டவர்களுக்கு சில சமூக உரிமைகள் கிடைக்கப்பெற்றன - உலகின் மிக விரிவான உறுதியான சமூக நீதி திட்டம் பயன்பாட்டுக்கு வந்தது - அது இட ஒதுக்கீடு என்னும் சமூகநீதி. ஆனால் பரவலான சாதி கோட்பாடுகளால் கெட்டிப்பட்டுப்போன சமூகத்தில் அது சட்டமாய் இருந்தபோதிலும், பரவலான உரிமையாய் இல்லாமல் பெரும்பாலான சமயங்களில் நிராகரிக்கப்படுகிறது.

சாதியடுக்கில் உயர்த்தப்பட்ட வகுப்பில் பிறந்து படிப்பிலும் சொந்த கடமைகளில் மூழ்கியிருந்த என்னைப் போன்றவர்கள் கொண்டிருந்த லட்சிய பிம்பத்துக்கும் தன்மயியின் நிஜ வாழ்வுக்கும் இடையில் இருந்த வேறுபாடு பற்றிய அறிவு எங்களுக்கு கொஞ்சமும் இருக்கவில்லை. என்னைப் பொறுத்தவரை தீண்டப்படாதவர்கள் என்போர் வளரும் இந்தியாவில் ஒரு கருத்தாக்கமாகவும் உருவகமாகவுமே இருந்தனர். என் அனுபவத்தில் தீண்டாமை என்பது வரலாற்றுத் தேர்வுகளில் மட்டுமே இடம்பெற்றது. அவர்கள் எனது வாழ்வுக்கு அவசியமான அனைத்து வகையான அடிமட்ட தொழில்களையும் செய்தனர், ஆனால் அவர்களின் முகங்கள் சமூகத்தால் மறைக்கப்பட்டே இருக்கின்றன..

தீண்டத்தகுந்தவர்கள், தீண்டத்தகாதவர்கள் என்று பாகுபடுத்துவதற்கு எப்படி 'நியாயமான' காரணங்கள் எடுத்துரைக்கப்படுகின்றன என்று பார்ப்போம். அவர்கள் செய்யும் வேலைகள் அதாவது, மலம் அள்ளுதல், பிணம் எரித்தல், இறந்த விலங்குகளை கையாளுதல் போன்ற தொழில்கள் அசுத்தமானவை. சாதியடுக்கில் என் போன்ற நிலையில் இருப்பவர்கள் அவர்களது குழந்தைகளுடன் விளையாட சுகாதாரத்தை முன்னிட்டு அனுமதிக்கப்படுவதில்லை. மத மூட வழக்கங்களினால் "தீட்டு" என்று அழைக்கப்பட்டது, நவீன 'அறிவியல் ரீதியான' விளக்கமாக 'அசுத்தம்' என்று அழைக்கப்படுகிறது. முறையான சுகாதார சேவைகளை (link) விடுங்கள், உயர் சாதிக்காரர்களுக்கு வேறு பல தேர்வுகள் இருந்தன.

சாதி பற்றிய எனது தூய்மைவாத ஏட்டறிவு, வலி மிகுந்த நிஜத்தை கண்டுகொள்ளாத வகையில் புத்தியை மழுங்கடித்தது. இந்த கள்ள மௌனம் சாதி ரீதியிலான சிறப்புரிமை கிடைப்பதாலே ஏற்படுகிறது. மேற்குலகில் இனவெறி பற்றிய ஏட்டறிவு அதை அனுபவித்தவர்கள் துயரை மறைத்து நிற்பது போல.

தனிப்பட்ட புரிதலால் ஏற்படும் வருத்தத்தைக் காட்டிலும், அமைப்புரீதியில் இதை புரிந்துகொள்வதே மிக முக்கியமானது. ஒவ்வொரு கணமும் தலித்துகளின் புத்திசாலித்தனமும் நேர்மையும் ஏன், மனிதத் தன்மையுமே கூட கேள்விக்குள்ளாக்கப்படுகிறது. ஆனால் வளங்கள் எதையும் அவர்களுக்கு அனுமதிக்காமல், பொருளாதாரத்தில் அவர்களை அடித்தளத்திலேயே வைத்திருக்க சமூக கட்டுமானம் ஏற்படுத்தியிருக்கும் இடையூறுகள், அவர்களை ஒவ்வொரு அசைவிலும் முடமாக்குகிறது.

நான் இவற்றை அறியாததால் கிடைத்த சிறப்புரிமைகள் அதிகம். ஆனால் தன்மயிக்கு நேர் எதிரானவையே நடந்தது. மிக மோசமான ஒடுக்குதல்களுக்கும் அதிகாரத்துக்கும் அவன் உள்ளாகியிருந்தான். இவற்றையெல்லாம் போராடிக் பெற்ற அவனுடைய இந்த வாழ்வே அவனது மனா உறுதிக்கு சாட்சியாய் இருக்கிறது.

பல்கலைக்கழகம்:

 மேற்படிப்புக்கான சூழ்நிலைகள் உயர் சாதியினரையும் தலித்துகளையும் மேலும் பாகுபடுத்துகிறது. சாதி மற்றும் மத அடிப்படைவாதத்தினால் இல்லாவிடில், அந்த மைய நீரோட்டத்தின் பிரச்சாரத்தில் நானும் உள்ளிழுக்கப்பட்டேன். இந்திய பல்கலைக் கழகங்களின் கடும் போட்டி நிறைந்த நுழைவு தேர்வுகளும், உயர் சாதியினரால் வகுக்கப்பட்ட அதிகாரம் மிகுந்த இரக்கமற்ற அமைப்புமுறையும் அத்தகைய எண்ணங்களையே நிறுவின. அங்கே நேர்முகமாய் கேட்கப்படும் கேள்விகள் மற்றும் செயல்கள் அதிக பிரிவினையையும், வெறுப்பையுமே விதைத்தன. வேலை வாய்ப்பில் ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கு முன்னுரிமை மற்றும் பன்முகத்தன்மையை பேணும் நிறுவன ரீதியிலான நடவடிக்கைகளின் மூலமாய், மேற்கத்திய நாடுகளில் இருக்கும் பல்கலைக்கழகங்களிலும் பன்னாட்டு நிறுவனங்களிலுமே இத்தகைய பாகுபாடு இருப்பதை அறியலாம். ஆனால் இந்தியாவில் இந்த பாகுபாட்டின் ஆழம் மற்ற நாடுகளுடன் ஒப்பீடு கூட செய்ய இயலாத அளவு அதிகம்.

நுழைவுத் தேர்வுகள் அதிலும் இந்தியாவின் மதிப்புமிக்க பல்கலைக் கழகங்களில் கடும் போட்டி நிறைந்தவை. இட ஒதுக்கீட்டு முறை காரணமாய் தலித் மாணவர்களுக்கு தேவையான மதிப்பெண்கள் உயர்சாதியினரை விட சற்றே குறைவு. ஒடுக்கப்பட்டவர்களுக்கான இழப்பீடு இந்த வகையிலேயே வழங்கப்பட முடியும். இது அவர்களின் பல்வேறு விதமான தடைகளைத் தாண்டி படிக்க வேண்டியிருக்கும் சூழ்நிலையை சிறிதேனும் கணக்கில் எடுத்துக்கொள்கிறது. இந்த நிலையிலும், ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் பிரதிநிதித்துவம் இத்தகைய பல்கலைக் கழகங்களில் மிகவும் குறைவே. பொருளாதார மற்றும் உழைப்பு சுரண்டல், தொடர்ச்சியான அவமானங்கள், மற்றும் பிற சமூகத் தடைகளைத் தாண்டி மிகச்  சொற்பமான தலித்துகளே இவ்வளவு தூரம் வர முடிகிறது.

ஆனால், கடினமாய் உழைக்கும், சாதி பற்றிய ஏட்டறிவே கொண்டிருக்கும் என்னைப்போன்ற இளைஞர்களுக்கு, இட ஒதுக்கீடு என்பது சமத்துவத்தின் மீதான தாக்குதல் போன்றே தோற்றமளிக்கிறது. சமத்துவம் வேண்டுமென்றால் எல்லா வரையறைகளும் எல்லாருக்கும் சமமாய் இருக்கவேண்டும் அல்லவா? அடிப்படைவாதிகளின் இந்த வாதம் என்னுள் நன்றாகவே இறங்கியது. அதுவே நியாயமானதாகவும் தர்க்க ரீதியாக சரியானதாகவும் தோன்றியது. இந்த சமத்துவ வாதத்தை  தனக்கு பயன்தரும் சூழ்நிலைகளில் மட்டுமே ஆதரிப்பதும், பிறருக்கு பயனளிக்கும் சூழலில் அதை எதிர்ப்பதும், நியாயத்துக்கும் சமநீதிக்கும் குந்தகம் நடக்கும்போது கண்மூடி இருப்பதும் எதைக் குறிக்கிறது?? சமத்துவத்துக்கு எதிரான கள்ள மவுனத்தை அல்லவா காட்டுகிறது?

இத்தகைய அநீதியான  சமூகக் கண்ணோட்டம் மற்றும் பலவிதமான சலுகைகளையும் பிறப்புரிமையாய் கொண்டு வளர்ந்த என்னைப் போன்றவர்களுக்கும் தலித் மாணவர்களுக்கும் இடையே பல்கலைக்கழக வாழ்க்கை ஒரு தெளிவான எல்லையை வகுத்திருந்தது. இந்த போதிக்கப்பட்ட 'சமத்துவமின்மை' குறித்த எண்ணங்களுடன், தலித் மாணவர்களுக்கு இட ஒதுக்கீடு எளிதான பாதை அமைத்துத் தருகிறது என்ற வாதத்தின் பேரில், அவர்களை தரக்குறைவான வார்த்தைகள் கொண்டு இழிவுபடுத்தியதையும் வருத்தத்துடன் நினைவுகூருகிறேன். வசதி படைத்த தலித் மாணவர்கள் இந்த இட ஒதுக்கீட்டை எளிதாய் பயன்படுத்திக்கொள்கிறார்கள் என்பது உண்மை தான். ஆனால் அந்த வாய்ப்பு சமூகத்தின் எந்த அடுக்கில் இல்லை? வசதிபடைத்த அதிகாரம் மிக்கவர்கள் அமைப்பு ரீதியிலான வாய்ப்புகளை தங்களுக்காய் வளைத்துக்கொள்வதை பார்க்கிறோம். ஆனால் அதுவே ஒடுக்கப்பட்ட நிலையில் இருந்து வசதியாய் ஆனவன் பயன்படுத்தினால் நமது நீதியுணர்ச்சியும் அறநெறியும் விழித்துக்கொள்கிறது. அதைத் திசைதிருப்பும் விதமாக நம்மை இட ஒதுக்கீட்டால் பாதிக்கப்பட்டவர் போல காட்டிக்கொள்கிறோம்.

தலித்துகளுக்கு எதிரான பகையுணர்ச்சியும் ஒருபக்க சார்புநிலையும் மாணவர்களுடன் நின்றுவிடவில்லை. ஊழியர்கள், பேராசிரியர்கள் என நிர்வாகம் முழுமையும் அதே மனநிலையில் தான் இருந்தது. அதிகாரம் பொருந்திய வழிகாட்டியாய்  நிலைநிறுத்திக்கொள்ளும் அவர்கள் தலித்துகளுக்கு எதிரான () இத்தகைய பொய்களைக் கட்டவிழ்த்து விடும்போது, இவர்கள் யதார்த்தத்தில் தலித்துகளின் மீது - பாகுபாடு, அவமதிப்பு, நியாயமற்ற மதிப்பெண்களை போடுதல், துன்புறுத்தல் மற்றும் பல்வேறு மிக கொடூரமான சித்திரவதைகளை நடத்தினர்.

தங்களிடமுள்ள அனைத்தையும் பணயம் வைத்து படித்து, அந்த படிப்பின் வழியாக ஒரு கண்ணியமான வாழ்வில் அடியெடுத்து வைக்க முயற்சிக்கும் இத்தகைய தலித் மாணவர்களின்  எதிர்காலம் பெரும்பாலும் கொடூரமாய் முறியடிக்கப்படுகிறது. பலர் தற்கொலைக்குத் தள்ளப்படுகின்றனர் (link). ஊடகங்கள் (அனைத்தும் உயர் சாதியினரால் நடத்தப்படுபவை) இந்த தற்கொலைகள் திறமையின்மை மற்றும் கல்வி, தேர்வு முறை அழுத்தம் காரணமாய் நிகழ்வது போல சித்தரிக்கின்றன. ஆனால் தரவுகளின் அடிப்படையில் பார்க்கும்போது, பெரும்பாலான தற்கொலைகள் அவமானப்படுத்துதலும், சாதி ரீதியான துன்புறுத்தல்களுமே காரணம் என்பதை தெளிவாய் அறிய முடிகிறது. இத்தகைய நிலை "தகுதியின் மரணம்" என்றே அழைக்கப்படுகிறது. மிகத் திறமையான மாணவர்கள், சமூக இழிவை உடைத்து வெளியேறத் துடிப்பவர்கள், மொத்த அமைப்பும் தரும் அவமானத்தையும், துன்பத்தையும், சுரண்டலையும் அநீதியையும் தங்கவியலாமல் தற்கொலையைத் தேர்ந்தெடுக்கின்றனர்.

தன்மயி:

இவற்றை எல்லாம் புரிந்துகொண்ட பின்னர், தன்மயி சொன்ன "தற்கொலை செய்திருப்பேன்" என்பதன் முழு அர்த்தமும் புரிந்தது. இத்தகைய பெரும் துயரங்களின் மீது பயணித்து இப்போது சியாட்டலில் ஒரு கொண்டாடப்படும் கணிப்பொறியாளனாய் இருப்பது மிகவும் ஆச்சரியமானது, அரிதானதும் கூட. அதற்கு முக்கிய காரணம் தன தாயார் என்று கூறுவான். அவர் தன்னையும் தன் குழந்தைகளுக்கும் கற்பிப்பதில் மிக உறுதியாய் இருந்தார். அவன் அந்த துணிச்சலை அவரிடமிருந்தே பெற்றிருந்தான். மேலும் அவன் அசாதாரணமான திறமையுள்ள மாணவனாய் இருந்தான். இட ஒதுக்கீட்டு முறை அவனுக்கு நன்றாய் படித்து மிகச்சிறந்த மாணவனாய் இருந்தால் நல்ல கல்விநிறுவனத்தில் படிக்க முடியும் என்கிற நம்பிக்கையைக் கொடுத்தது.

இந்த மீப்பெரு வெற்றியுடன் அவனது துயரங்கள் முடிவுக்கு வந்துவிடவில்லை.இளங்கலை முடித்து பட்ட மேற்படிப்புகளை படிக்கும்போதும் அவன் எதிர்கொண்ட பாரபட்சங்கள் பாரதூரமானது. உதவும் மனப்பான்மை கொண்ட ஒருவர் மூலமாய் அவனால் மேற்படிப்பு படிக்க முடிந்தது. தனது உள்ளார்ந்த உறுதியின் காரணமாய் மிகப்பெரும் தொடர்ச்சியான அவமதிப்புகளையும் துன்பங்களையும் தாங்கிநிற்க முடிந்தது.

இறுதியாய் அவன் ஒரு சக்திவாய்ந்த பன்னாட்டு நிறுவனத்தின் பணியில் அமர்ந்து, அமெரிக்கா வந்தடைந்தான். பெரும்பாலானோருக்கு இத்தகைய வேலை, பணக்காரனாக ஒரு வாய்ப்பாய் அமையும். ஆனால் அவனுக்கு தன்மீது பூட்டப்பட்ட விலங்குளில் இருந்து விடுதலை பெற ஒரே வழியாய் இருந்து இருந்தது.

முடிவுரை:

நானும் இப்போதிருக்கும் இடத்தை அடைய கடின உழைப்பை செலுத்தினேன் என்பதில் ஐயமில்லை. ஆனால் எனது வாழ்வு பல சிறப்புரிமைகளை தன்னகத்தே கொண்டிருந்தது. பலர் எவ்வாறு அடிப்படை வசதிகள் கூட பறிக்கப்பட்ட நிலையில் துன்புறுகிறார்கள் என்பதை  தன்மயியுடனான நட்பு எனக்கு உணர்த்துகிறது. பல உயர் வருணத்தவர் கூட பல்வேறு தடைகளை தாண்டி வெற்றி பெறுகின்றனர். ஆனால் தலித்துகளுக்கு தங்கள் மேல் செலுத்தப்படும் ஒடுக்குமுறையை எதிர்கொள்ளவே அவர்களைப் போன்ற பல மடங்கு வலிமை தேவைப்படுகிறது.

நான் குடிபுகுந்த நாட்டில் இந்த ஒப்புமை மிகத் தெளிவாய் உள்ளது, அதிலும் நிறவெறி மிக வெளிப்படையாய் இருக்கும் இந்தக் காலத்தில். இந்தியாவிலிருக்கும் சாதிப் பாகுபாடு என்பது மேற்குலகில் இருக்கும் நிறவெறிக்கு ஒப்பானது. ஆணாதிக்கம், பாலின தேர்வு, மற்றும் வேறு பல பாரபட்சங்களைத் தவிர்த்துப் பார்த்தாலும் அது நிற வெறி போன்றே மிகக் கொடுமையானது. என்னைப்பற்றி நான் அறிந்துகொள்ளவும், எனக்கு சாதி மூலமாய்க் கிடைத்த சிறப்புரிமைகளை அறிந்துகொள்ளவும் இங்கிருக்கும் வெள்ளையின சிறப்புரிமை பற்றிய புரிதல் எனக்கு உதவியது. 

கடைசியில், தலித் வாழ்வில் இருக்கும் சிரமங்கள் யதார்த்தமானதும் நேரடியாய் உணரக்கூடியதும் ஆகும். அவமானப்படுத்தப்படுதல் தினப்படி மிகவும் சாதாரணம். நம்மில் பெரும்பபான்மை அவற்றை அறியாமல் இருக்கிறோம் அல்லது அதைப்பற்றிய சுரணை இல்லாதிருக்கிறோம். இதுபற்றிய மேம்போக்கான தேடுதல் கூட தலித்துகளை நிலை எவ்வளவு மோசமானதாய் இருக்கிறது என்பதற்கான தரவுகளையும் ஆவணங்களையும் குவிக்கிறது. இந்த இடத்தில் அறியாமை ஒரு சிறப்புரிமையாகவே செயல்படுகிறது.

தன்மயி என்னைப்பற்றியும் எனக்குத் தெரிந்ததாய் நான் நினைத்துக்கொண்டிருந்த சமூகத்தைப் பற்றியும் எனக்குக் கற்றுக்கொடுத்தான். நாங்களிருவரும் ஒரு நல்ல புரிதலுக்கு வந்திருக்கிறோம். எனது வாழ்வின் வளரிளம் பருவத்திலேயே ஒரு தன்மயியை கண்டறிந்திருக்க வேண்டும் என்று விரும்புகிறேன். எங்களுடைய இந்த கதை மேலும் பல ப்ரஷாந்துகளையும் தன்மயிகளையும் இணைக்க உதவும் என்று நம்புகிறேன். காதுகொடுத்து கேட்பதன் மூலமாகவும் உள்ளார்ந்த அனுபவத்தின் வழியாய் அனுதாபத்தின் வழியாயும் சாதி ஒடுக்குமுறையை கடந்தகாலமாய் ஆக்க முற்படுவோம். காதுகொடுத்துக் கேட்பது அங்கீகாரத்துக்கு வழிவகுக்கும், அது பின்னர் கூட்டாய் சேர்ந்து பணியாற்றவும், பின்னர் ஒரு தீர்வுக்கும் வழிவகுக்கும் என்பது எனது நம்பிக்கை.

Source: https://countercurrents.org/2017/10/04/upper-caste-privilege-from-catharsis-to-change/