கடந்து போன நண்பனின் திருமணம்

சில நேரங்களில் நண்பர்களின் திருமணத்துக்கு
போகமுடியாமல் போய்விடுகிறது.
அதற்கு குறைந்தபட்சம் இரண்டு காரணங்கள்
எப்படியும் கிடைத்துவிடுகின்றன.
அதிலொன்று அவனிடம் சொல்வதற்கானது.
மனதுக்குள் அந்த உரையாடலை
பலமுறை நிகழ்த்திவிடுகிறேன்.
அதற்கான அவனது பதில் கேள்விகளுக்கும்
கோபங்களுக்கும் சமாதானமான
வார்த்தைகளை கோர்த்து வைப்பதில்
இடைப்பட்ட நாட்கள் கனமாய்
இடுப்பில் ஏறி உட்கார்ந்துகொள்கிறது.
அதைச்சுமந்து கைகள் மரத்துப்போகின்றன.
மூளையும் தான்.

உணவில் காரம் கூடிவிடுகிறது.
அதை சமன்படுத்த உப்பு சேர்த்தாகிவிட்டது.
அவன் கேட்கக்கூடிய நூறு கேள்விகளுக்கான பதிலையும்
தயார் செய்துவிட்டேன்.
நேரில் பார்த்து பேசுவதை விட
தொலைபேசியில் இதுபற்றி பேசுவது சவுகரியமானது.
அவன் புது மனைவி எப்படியிருப்பாள்?
எப்போதும் மனைவிகள்தான் புது மனைவிகளாய் இருக்கிறார்கள்.
கணவர்கள் என்றும் புதுக்கணவர்கள் என்று அழைக்கப்படுவதில்லை.
அவளுக்கும் சில பதில்களை தயார் செய்துகொள்கிறேன்.
நாளை அழைக்க வேண்டும்.
மதியம் அழைத்தால் சற்று நேரம் பேசலாம்.
மழை வருவதற்கு வாய்ப்பில்லை.
கூடுதலாய் சில நிமிடங்கள் கிடைக்கலாம்.

தயார் செய்த பதில்களை அசைபோட்டுக்கொண்டே
வேலைகளை விரைவாய் முடித்தாயிற்று.
என்னவொரு அதிசயம், கைகள் மரத்துப்போகவில்லை.
அவன் எண்ணை அவன் பெயரில் தேடுகிறேன்.
அப்படியொரு பெயரே இல்லை என்கிறது என் கைப்பேசி.
அப்போது தான் உரைக்கிறது, அவன் எண்ணை
அவனுடைய நிஜப்பெயரில் சேமித்து வைத்தது.
சமீபத்தில் தான்.
அப்பெயரின் பயன்பாடு
நினைவில் கொள்ளும்படியாய் இல்லை.
மணி அடிக்கிறது.
எடுக்கிறான்.
"நான் ____ பேசுகிறேன்"..
"தெரியும், சொல்லு.. ".
உரையாடல் நினைவில் இல்லை.
இணைப்பை துண்டிக்கிறேன்.
என் நூறு பதில்களில் ஒன்றுக்கான
கேள்வியைக்கூட அவன் கேட்கவில்லை.
வெளியே கால் பற்றுமளவுக்கு
வெயிலடிக்கிறது.

வெள்ளைக்காரனிடம் வாங்கி தின்னும் ஆண்டையரும் தமிழ் கலாச்சார கட்டுக்கோப்பும்

தமிழர் மரபில் சாதி இல்லையென்று நாம் கூவிக்கொண்டு திரிந்தாலும், நாடு விட்டு நாடு சென்று டாலரில் சம்பாதித்து சங்கம் வைத்துத் தமிழை வளர்க்கிறோம் என்று சூட் போட்டு மைக் பிடித்து பேசினாலும், நமக்குள் ஊறி வேர்விட்டு இருப்பதென்னவோ சாதி தான். நாமெல்லாம் சமத்துவம் பேணுபவர்கள் தான்.. நம் சாதி கேள்விக்கு உள்ளாகாத வரை. 

சரி, விஷயத்துக்கு வருவோம். அமெரிக்காவில் ஒரு சங்கம். தமிழை வளர்ப்பதாய் ஒரு திருவிழா வருடந்தோறும் வெவ்வேறு ஊர்களில் டென்ட் போட்டு வரலாற்றை நிலைநாட்டுபவர்கள். ஒரு எழுத்தாளரை அழைக்க முடிவு செய்து அவரை அழைக்கவும் செய்கிறார்கள். அப்புறம் தான் தெரிகிறது அவர் தன் சாதி அதிகார வர்க்கம் செய்த, செய்கிற அக்கிரமங்களை எழுதியதால் அவர்களால் பெரும் மன உளைச்சலுக்கு உட்படுத்தப்பட்டவர். கலவரம் செய்ய காரணம் வேண்டுமல்லவா? அவர் எழுதிய நாவலே அதற்கு கை கொடுத்தது. அதாவது, முதல் பதிப்பு விற்று தீர்ந்து அடுத்தடுத்த பதிப்புகள் வந்துகொண்டிருக்கும் வேளையில், எழுதி நாலு வருடம் கழித்து அது சிலரின் மனதை தேர்ந்தெடுத்து புண்படுத்துகிறது. அப்புறம் புண்பட்டவர்களெல்லாம் ஏதோ ஒரு வகையில் பள்ளிக்கூடம் போன்ற சிறுதொழில் செய்து மிகவும் ஏழ்மை நிலையில் இருந்ததால் அதற்கு இந்து மத அமைப்புகள் உதவி செய்ய முன்வந்தன. அதெப்படியோ, இவர்களெல்லாம் ஒரு சாதியை சேர்ந்தவர்களாகவே இருந்தது ஒரு இயல்பு நவிற்சி அணியாகவே இருக்கிறதென்று நம்புவோம். 

சரி, முன்னுரை முடிந்தது. ஒரு எழுத்தாளனை அழைத்து சமரசம் என்கிற பெயரில் கட்டப்பஞ்சாயத்து செய்து ஊரை விட்டு வெளியேற்றி அவனுள் இருந்த எழுத்தாளனை அவமதித்து கொலை செய்தது அந்த தூய சாதி கூட்டம். இந்த தூய சாதிக்கு வெள்ளைத் தோல் எங்கிருந்து வந்தது என்று மட்டும் கேட்டுவிடாதீர்கள். அது கடவுளே நேரில் வந்து அருளியதாய் இருக்கலாம். கள்ளை கூட சொந்த சம்பாத்தியத்தில் வாங்க வக்கற்று காட்டை விற்று குடிக்கும் பரம்பரையல்லவா? கடவுளே மிரண்டு தான் போயிருப்பார். ஆனாலும் என்ன தான் முக்கினாலும் நீயொரு  முதல் நிலை சூத்திரன் என்று நூல் போட்டவன் சொல்லுவான். சூத்திரனென்றால்? தமிழில் எழுதினால் அச்சிலேற்ற முடியாது. அதுனால டீசண்டா சமஸ்கிருதத்தையே பயன்படுத்துவோம். அதனாலென்ன? சூத்திரர்களில் முதல் நிலை அல்லவா? பெருமை தான். 

வெள்ளைக்காரன் வேலையல்லவா? நாம் சுரண்டியது மாதிரி இல்லாமல் அவன் சரியான சம்பளம் கொடுத்தான். காசு இருந்தால் கூடவே சாதி புத்தி எட்டிப்பார்க்கும் அல்லவா? குடும்ப பெயர் என்கிற போர்வையில் சாதி பெயர் வைத்துக்கொள்வது, குடும்ப விழா என்கிற பெயரில் சாதிகாரங்களை ஒன்றாய் கூட்டி குழந்தைகள் மனதில் சாதி விஷத்தை விதைப்பது என்றெல்லாம் நல்ல விஷயங்கள் நடந்தேறுகின்றன.

சரி, அந்த எழுத்தாளனுக்கும் இதற்கும் என்ன தொடர்பு? அவர் தமிழ் எழுத்தாளர் அல்லவா? நாம் செய்யும் தமிழ் வளர்ப்பு விழாவுக்கு அழைத்தால் அஃதொரு பெருமையல்லவா? அழைக்கலாம். எழுத்தாளனை ஏமாற்றுவதா கஷ்டம்? எல்லாம் சொன்ன பிறகு தான் தெரிய வருகிறது, அவன் தாக்கப்பட்டது நம்ம ஆண்ட சாதி தூய்மையை முன்னிட்டு என்று.. என்ன செய்ய? என்ன செய்ய முடியாது? வெள்ளைக்காரன் காசு இருக்குதில்லையா? அவனை தூக்கிட்டு அவனுக்கு பதிலா நம்ம சாதி சமீன்தாரை கூட்டிட்டு வா. அதிலும் நாலு முற்போக்கு ஆட்களை சேர்த்து போட்டு கூட்டிட்டு வந்தா யாருக்கு தெரிய போகுது? ஒய்யார கொண்டைக்கு உள்ள இருக்கும் ஈறும் பேனும் ஒருநாளைக்கு வருபவர்களுக்கு தெரியவா போகிறது? வெள்ளைக்காரன் காரி துப்பினா இதை காட்டினா போவுது. ஆனா, ஏற்கனவே கூப்பிட்ட எழுத்தாளனை என்ன செய்வது? அவன் மண்டைக்குள் புகுந்து மறக்கடிக்கவா முடியும்? அலைக்கழித்தது வேறு ஏதோ ஒரு சாதியாய் இருந்திருந்தால், அதையும் பெரிதாய் போட்டு முற்போக்கு மேளம் கொட்டி இருக்கலாம். நம்ம சாதிய விட்டுக்கொடுக்க முடியுமா?  விசா கிடைக்கலன்னு ஒரு பிட்ட ஓட்டினா முடிஞ்சுது.

ஏற்கனவே சாதியால் மரணித்த எழுத்தாளனை தோண்டி எடுத்து அவமதித்து மீண்டும் கொலை செய்கிறது சாதி. அதை துணிவுடன் சாதியின் பெயரால் செய்யலாமே? வெள்ளைக்காரன் கொடுத்த சமத்துவத்தில் வளர்ந்து, சம்பாதித்து தன் குழந்தைகளுக்கு சாதி போதிக்கும், சாதி பாகுபாடு பேணும் இழிவை, தமிழின் பெயரால் செய்வது தான் பெற்ற பிள்ளைக்கு வேறொரு தகப்பன் பெயர் தருவதை போன்றது. சாதி என்றென்றைக்குமாய் கால்களுக்கு நடுவில் ஒளிந்துகொண்டிருக்கிறது. அங்கே அடித்தால் தான் வலிக்குமென்றால், அதையும் செய்வோம்.